Filozofia? :]

Mam nadzieję, że wybrałam dobry dział, bo trudno było mi się zdecydować.

Kwestia jest taka:
Jaki sens ma mieć filozofia dla chrześcijanina, kiedy za jej główny cel uznamy dążenie do prawdy? Czy kiedy uwierzymy (chyba dobre słowo, ale wiecie, o co chodzi), że to Bóg jest prawdą i cała prawda pochodzi od Niego, kończą się poszukiwania? Bo przecież nie musimy już "łaknąć ani pragnąć"...
I czy wtedy nasze przemyślenia są zawsze ściśle powiązane z Bogiem, a ich głównym celem jest poznanie jak być coraz bliżej Niego? Czy to wtedy jest już teologia?

Mam świadomość, że mogłam namieszać Smile

, w razie problemów ze zrozumieniem postaram się wyrazić jaśniej.
A kwestia wydaje mi się istotna, więc może coś ciekawego się wyłoni Wink

nikt się nie wypowiedział? Razz

ja bym chciała, ale nie bardzo rozumiem o co chodzi Razz

możesz Asiu jaśniej (dla mnie - dużo jaśniej)? Wink

Już, postaram się Smile

Generalnie chodziło o to, czy pewność tego, że Bóg istnieje i możemy mu ufać w 100%, sprawia, że wszystkie pytania o sens czegokolwiek stają się bez znaczenia?
Czy "zwykły człowiek" jest uprawniony do tłumaczenia sobie danych kwestii, czy może powinien na tyle, na ile to możliwe, szukać odpowiedzi w Nauce Kościoła/

A tych pytań jest jeszcze bardzo wiele Very Happy

no bo zaufanie polega na tym że jak już ufamy to bezgranicznie i sie nie boimy. No ale jak ja ufam Bogu a jednak boje sie rzeczy które będą później jak śmierć to może znaczyć że mu nie ufam?

to, że wierzymy, nie przeczy temu, że pytamy. wiara nie wyklucza rozumu, lecz właśnie wiedza może wzmocnić wiarę. teologia i filozofia się nie wykluczają, a wzajemnie dopełniają, dotycząc tych samych dziedzin, jednak patrząc z innej strony. filozofia-od strony bardziej człowieka, tylko dzięki ludzkiemu intelelektowi, a teologia to jeszcze Objawienie. jak dla mnie, człowiek szukać może i tu(filozofia) i tu(nauki Kościoła), po to Bóg dał nam rozum, byśmy pytali i dociekali.

Palka, wydaje mi się, że to w żadnym wypadku nie świadczy o jakimś "negatywnym" braku zaufania. To jest po prostu ludzkie, a jesli są jakieś lęki, to właśnie Bogu należy je powierzyć.

Co do drugiej sprawy - to czy u wierzącego chrześcijanina, powinien nastąpić taki moment, że przestaje liczyć na "siebie", a poddaje się całkowicie objawieniu?

na rekolekcjach dla bierzmowanych usłyszałam coś mądrego od Woja: "wątpliwości muszą być, żeby to było mocne" Smile

jutro się wypowiem konkretniej :p

eee... y... IMHO to uważam, że powinniśmy" liczyć" na siebie. Też się zastanawiałem nad czymś takim;]. W życiu trzeba mysleć, po to mamy wolną wolę, żeby to czynić.
Myślę też, że szukać i czerpać z filozofii. warto. Jeśli stwierdzenie jakiegoś filozofa pomoże mi być dobrym człowiekiem, to nie mam oporów przed skorzystaniem z niego;] Sądzę, że całe to zastanawianie się powinno iść w granicach zdrowego rozsądku;)

Pytać możemy, ważne wydaje mi się jest to, aby nie dać się zwieść; umieć wybierać, widzieć Boga i patrzeć przez Jego pryzmat, bo szukając odpowiedzi wchodzimy w wielki misz masz światopoglądowy.

Bóg dał nam wolną wolę z miłości, nie po to byśmy chcieli rządzić sobą, ale byśmy mogli dobrowolnie poddać się Jego opiece.
Co do pytania czy poddać się objawieniu – na pewno tak, bo tylko gdy Bóg będzie Panem naszego życia, będzie ono spełnione do końca.

Wydaję mi się, że to zależy od tego, czy umiemy dostrzegać granice pomiędzy tym szukaniem u Boga, a w naturze[w filozofii]. Chyba trzeba to łączyć bardzo sprytnie ( Razz

) ze sobą, na tyle, ile jest to możliwe. Najodpowiedniejsze jest powoływać się na to, co mówi Pismo Św. i głównie właśnie tam odnajdywać odpowiedzi, ale jest rzeczą, powiedziałabym, ludzką - ciągle pytać, szukać, a nawet wątpić. Człowiek jest spragniony ciągle podważać jakieś teorie, ale tutaj nie o to chodzi.

Jezus generalnie mówił w przypowieściach, nie rozdawał na ulicy (czy na pustyni Razz

) kartek z tytułem "CO MOŻNA, CZEGO NIE MOŻNA, A CZEGO NIE WOLNO". chciał, żebyśmy sami do tego doszli. pytania są i będą, uważam że to bardzo dobrze!
Ja nie ufam Bogu w 100%. Nie potrafię. Tak mi się zdaje obecnie. Chyba większość osób ma jakieś wątpliwości, nawet jeśli nie cały czas, to czasami się pojawiają. I to chyba też jest normalne. Myślę, że te pytania po coś są. I niech prowadzą. A nawet jeśli nie znajdziemy dobrej odpowiedzi, to możemy jej szukać cały czas w różnych źródłach (i nie mam tu na myśli żadnych rzeczy pokroju antykatolickiego, żeby nie było), u różnych ludzi - super! nie wiem czy się nie zapętliłam w tym pisaniu Razz

A co myślicie o tym:
np. św.Tomasz i św.Augustyn mieli całkowicie odmienne pomysły jeśli chodzi o stosunek chociażby Objawienia do rozumu. I pisma ich obu są uznane przez Kościół.

Przecież Duch Święty nie mógł objawić całkiem sprzecznych rzeczy.
Więc o co chodzi?

Chodzi o to, że oboje też są ludźmi i jeden mógł sie pomylić w tym, czy innym zdaniu;]

Bóg jest tak nieskończenie wielki - niezmierzony i tak dla nas niepojęty, ze nie potrafimy Go zaszufladkować w jednej tezie, jest Osobą o której możemy mówić mówić i mówić i odkrywać codziennie na nowo

Śmiechu, czy mogłabyś przytoczyć słowa św.Tomasz i św.Augustyn <jeśli chodzi o ten stosunek Objawienia do rozumu> ? tak żeby mieć czarno na białym co miał na myśli Augustyn a co Tomasz. taka propozycjons xp
pozd. ;*

W wolnej chwili przeszukam jakieś mądre książki i napiszę dokladnie o tezach ich obu Smile

Chcę, żeby było poprawnie merytorycznie Wink

Postaram się jak najszybciej Marta Smile